من غریبم وطن مادریم کرببلاست
به دلم شوق ِدمشق و حرم خون خداست..
. #زهراسادات_قاسمی
#غزل
تمام زندگی انگار
همه صبرش را
بخشیده است به من ...
من .. هم ،سفیر بودم و هم ،همسفر
همراه با ۷۲ سر
که هر کدام پیامبری بودند
برای رسالتی بزرگ ..
رفتیم و رفتیم تا به زیبایی رسیدیم ..
خدایا
این قربانیان را بپذیر ...
#زهراسادات_قاسمی
#سپید
تقدیم به عالمه غیر معلمه ،اولیا مخدره عمه جانم زینب س
یاجدا
مرا ماهی است در سینه که خورشیدی سر کویش
شودشیدایی و مدهوش قوس طاق ابرویش .
هلال و شمس و مهر و ماه و شام و صبح دم با هم
کند جلوه گری از آن نمای ذاتی رویش... .
.
شبی کز ابتدا با شوق دیدارش پریشانم
نسیم اشتیاقش آمد از شامات گیسویش
بیان جلوه حق بوده ذات مرتضی حتما
مدار روز و شب می گردد از چشمان جادویش
خدا می خواهد او را در مقام قرب ذات خود
که بخشیده است بر او خلقت موزون دل جویش
که باشد این صنم با اینهمه لطف و صفات حق
فقط حیدر بود آنکه خدا گردد ثناگویش
در این دار پر از نیرنگ جز حبل المتین او
کسی راهی نخواهد برد از کار و تکاپویش
.
#زهراسادات_قاسمی
...
با کدامیک از این خاطره ها
که در بقچه احساس پیچیده ام
سفر کنم ....؟
سکوت
سنجاق قفلی سرگردانی است
که در التهاب افتادن
به دکمه شل شده پیراهنی ..
آویزان است ...
شوره زار سکوت
التماس گل های پیراهن دلتنگی را نمیبیند .
اما عطرها
درون بقچه زندانی اند
تا مبادا
عشقت بپرد ....
#زهراسادات_قاسمی
#گاهی_سکوت_بزرگترین_تحقیر_است
#فرصتهای_ابری
#عطرهای_بی_خاطره
#سنجاق_قفلی_تردید
#سفرهای_بی_بازگشت
#سکوت_نکنید_شاید_یه_روز_دیر_بشه_واسه_حرف_زدن
...
آغوشت راتنگ تر میخواهم
و صدای نفس هایت را
که سر بر بالش عشق
برای گل های قالی
آواز های کودکانه میخوانی...
ببین
در ازدحام بی تو بودن هم
میتوانم از با تو بودن بنویسم...
#زهراسادات_قاسمی
از دیوار خانه دلم بالا می روی
چه طور تو را هدایت کنم
به سمت دری که چهار طاق باز گذاشته ام
صبح شد
حرف بزن، اقرار کن
من مرتکب قتل نفس شده ام
بار چندم است که دیوارهای زندان مرا نقاشی میکنند
اما دیگر دست هایم تار عنکبوت بسته
و نمیخواهم بدانم زمستان است یا بهار
بهمن است یا شهریور
اما یادم می آید
ما متولد اسفندیم
و چشم های تو دانه های اسپند
دیگر به چشم هایت نگاه نمیکنم
دیگر حتی به تقویم هم نگاه نمیکنم
این نوشته ها
جیغ های زنی است
در آستانه سقوط...
زهرا سادات قاسمی
سایه ای آمد
و تو باسایه آمدی
سبک تر از باد ، مهربانتر از نسیم و پاک تر از آبی
و من بودم ایستاده میان جاده ای که بسمت افتاب می رفت
میان جاده ای که انتهایش پر بود از درخت
و سایه ترا با خود آورد
و شور و هیجانی ابی رنگ با تو می آمد
وعبور زمان جاری بود از دستهای ما
چون آب چکه چکه چکید تا تمام شد
و چشمانم در پی تو ، جاده را پیچید
جاده تهی بود از تو
تهی بود از انتهای آفتاب و زندگی
و تهی بود از مفهوم درخت
و درختی نبود در آن جاده که من از دور آنرا میدیدم
و حتی نبود آن سایه ای که با خود آوردی
نگاه بودم...
با سکوتی بر لب
بر عطش تب دار خیالم جامی از سراب نوشاندم
و چه سیراب شدم
آری
" سراب توهمی است آبی رنگ "
#زهراسادات_قاسمی
مثه ی برگ نیمه جون در باد
منو از دستهات جدا کردی
همه ی ابر های دنیا رو
واس. ِِچشمای من صدا کردی
من نهالی تو دست پاییزم
برای ِموندنم شدی ریشه
مگه میشه نگیری دستامو؟
مگه " مایی" بدون "من" میشه؟
ریشه ها، رشته های امیدن
تو دل ِ سنگ ِسخت ِ آدمها
تو برام آرزوی کش داری
به امید گذشتن شب ها
همیشه آدما تو سختیها
خودشونو به هم نشون میدن
تو منو بی هوا رها کردی
مثه اون گل که بی هوا چیدن
کاش وقتی که داشتی میرفتی
خاطره ها تو دفن می کردی
عقده یک صدا تو چشمامه
که بگم " تو چقدررر نامردی"
#زهراسادات_قاسمی
این روزها
واژه ها، ذوب میشوند زیر دستهایم
تو که نگاه کنی
کلمه می بارد
واژه جوانه میزند
یاد واژگان سبز بخیر
که میخواستیم در نطفه عشق بارورشان کنیم
اما چشمانت همه ترس دنیا را در خود جای می داد
کلمات را دورت چیدم
تا بمانی
میدانی، میترسم
از نبودن کسی مثل تو میترسم
ای هم سفره روزهای گرسنگی
از دستانم واژه و اشک می ریزد...
زهراسادات قاسمی
در روز های تولدم
دلم شور میزند
اسفند امسال از همه ماه های عمرم
طولانی تر دوید
و سپیدی زمستان، دامن بهار را گرفت
من در بستر مخملی برف به دنیا آمدم
در مرزی ترین روزهای زمستان و بهار
من سالها از عرض جغرافیایی عقب مانده بودم
اما چرخه حیات هنوز سالم بود
سالها از پس هم شناور بودند
و من پیراهنی بلند از آرزوهایی رنگارنگ
به تن داشتم
اما ساعتها همیشه عقب می مانند
چه مسافتی را باید می رفتم؟
این مسافتی را که پیموده ام
چقدر مرا بزرگ کرده بود؟
ولی منکه هنوز بزرگ نشده ام
همه محدوده گرد زمین برای من
دستهای تو بود مادر
و سایه کلمات نامفهوم لالایی با صدای تو
اما در ظهور چشم های عاشقت
من معجزه وار
راز خلقتم را کشف کردم...
زهراسادات قاسمی
زیر پوستم
رگ های انتظار جوشش داشت
در نیم روزی پاییزی
قرار گذاشتیم
هرگاه آسمان دلش گرفت
و شرجی شد
من و تو ، کنار صندلی آفتاب
وصالی داشته باشیم سرشار از طراوت بوسه
اما نمیدانم
چه کرده ایم با آسمان، با باران
که خشکسالی
قلب هایمان را تسخیر کرد
و شیشه احساس ترک برداشت
و دوستت دارم ها
زیر پوست دست هایمان
خشک شد ...
زهرا سادات قاسمی
